De lente komt van ver, ik hoor hem komen
en de bomen horen, de hoge trilbomen,
en de hoge luchten, de hemelluchten,
de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten,
trilluchten.
O ik hoor haar komen,
o ik voel haar komen,
en ik ben zo bang
want dit is het siddrend verlang
wat nu gaat breken –
o de lente komt, ik hoor hem komen,
hoor de luchtgolven breken
rondom rondom mijn hoofd,
ik heb het wel altijd geloofd,
nu is hij gekomen.
[…]
Lentelicht is nu gekomen,
Eindelijk is het gekomen,
o laten we toch lachen
lachen zo licht als dagen,
want hij is er, hij is
en gij onz’ droefenis
val toch in tintellichttranen
als bleke vallende manen
stil in de lichternis.
Wij voelen als twee
hoge, op stengel verhoogde lenterood-bloemen
midden in de lichtzee –
de lente is gekomen.
Herman Gorter
Een eerste sneeuwklokje in het park naast de deur, terwijl ik daar met mijn dochter doorheen struin. Ja, daar word ik dus instant gelukkig van. Oké, natuurlijk, het is pas februari, maar dat eerste sneeuwklokje –inmiddels staan er een heleboel sneeuwklokjes omheen- dat riekt toch wel naar voorjaar hoor. En daar word ik dus instant gelukkig van. Dat de dagen weer langer worden, je steeds minder lagen kleren aan hoeft naar buiten, fietstochtjes in het verschiet. Ja hoor, kom maar door met dat voorjaar. Ik ben er klaar voor.
Zon doet ons goed. Door invloed van de zon maakt ons lichaam vitamine D aan, waardoor ons humeur verbetert, en endorfine, wat zorgt voor een gevoel van geluk of euforie. Volgens onderzoek van de Universiteit van Groningen worden we alerter en actiever van zonlicht. Een lichtgevoelige zenuw in onze ogen activeert het lichaam bij licht. Hoe meer licht, hoe alerter we reageren, en hoe meer dingen we willen doen. Ook schijnt zonnen goed te zijn voor het geheugen. Volgens een Brits onderzoek is het geheugen van mensen die veel in de zon zitten beter dan van mensen die liever de schaduw opzoeken.
Voor het samenzijn met mijn man en mijn dochtertje. Voor de zon die scheen, de bomen die elke dag groener worden, voor de futen met hun piepende jonkies in de vijver in het park. Voor de cappuccino die we in een café dronken. Voor de lekkere maaltijd die mijn man voor mij kookte. Voor het niets hoeven. Voor de schaterende lach van mijn kleine meisje. Voor haar vol overgave gegeven knuffels en kusjes. Voor de koolmeesjes in de tuin. Voor de schone en droge was. Voor het heerlijk warme water uit de douche en vooral ook voor de tijd om daarvan te genieten. Voor het nog even mogen blijven liggen terwijl mijn man ons dochtertje mee naar beneden nam. Voor alle aardige buren om me heen met wie ik een praatje maakte. Voor de afwezigheid van hoofdpijn. Voor de lente. Voor een prachtige bloesemtak die in het park voor mijn neus op de grond lag en nu heel mooi staat te zijn in een vaasje bij ons thuis op de schouw. Voor vers fruit van de markt. Voor het leven en zijn citroenen. Voor de kans en de keus om limonade te maken. Voor limonade.
Ik heb een oude mal voor votiefkaarsen, die al heel lang onbenut op een nieuwe bestemming stond te wachten, gebruikt als basis voor mijn tuintje. Zand erin, zaadjes en weer wat zand, en af en toe wat water. Zo simpel is het. En met wat leuke papiertjes maakte ik een vrolijke vlaggenslinger om het helemaal feestelijk te maken.
Kennen jullie ze nog, mijn tuinbewoners? 
Lente
Voor de blaadjes haak je steeds 3 lossen en een dubbel stokje in een steek en dan een dubbel stokje en 3 lossen in de volgende steek. Dat doe je vijf keer, dan heb je een bloemetje met vijf blaadjes.
Ik had voor vandaag een lentebericht voor jullie. Want tot zaterdag leek het voorjaar hard in aantocht. Ik had narcissen, bloesemende bomen en krokussen voor jullie op de foto verzameld, maar ja, toen kwam zondag. En zondag bracht sneeuw. En nu liggen die blijde hoopvolle bloemetjes onder een koude ijsdeken. Ik viel er spontaan van stil. Daarom het woord aan de dichter:
Maak Limonade 