Ik weet nog dat ik een jaar geleden een beetje gekscherend Desiree aankleedde met papieren appeltjes om haar daarmee aan te moedigen tot het krijgen van appels. Ik sprak haar liefdevol toe, probeerde met poëzie haar zelfvertrouwen te versterken en gaf haar een vogelvriendje in de hoop dat ze daar gelukkig van werd. Niets mocht baten. Desiree kreeg geen appels.

Deze zomer was ik even met andere dingen bezig. Ik was zwanger, kreeg een kind en nu zijn mijn dagen gevuld met zorgen voor dat kind. De tuin moet het even zonder mij redden. Geen vrolijk gekleurde papieren appeltjes aan Desiree’s takken, geen poëtische voordrachten en haar vogelvriendje is na een windvlaag op de grond beland tussen de takken van de braamstruik. Een eenzame zomer dus voor Desiree. Ze zou zich met recht een beetje verwaarloosd mogen voelen. Ik zou er alle begrip voor kunnen opbrengen als ze uit protest haar takken slap zou laten hangen, haar bladertooi van zich af zou schudden. Ja, ik voel me best een beetje schuldig naar deze oudgediende in de tuin.

Maar lijdt zij wel echt onder mijn gebrek aan aandacht? Vindt zij dat gebrek aan aandacht niet stiekem eigenlijk wel prettig. Het lijkt er wel op. Desiree is deze zomer namelijk de trotse bezitter van appels. Twee welteverstaan. Twee mooie, rood gekleurde appeltjes zijn er aan haar takken, die ze krachtig de lucht in steekt, verschenen. Mijn lieve tweejarige appelboompje met twee appels. Haar strenge, ietwat chagrijnige blik is verdwenen, in plaats daarvan bloost ze tevreden en straalt zelfvertrouwen uit. Desiree is deze zomer de koningin van de tuin!