Het is klaagvrije maandag. Dit initiatief van Sandra Brandt van ‘Inspiratie dichtbij’ daagt je uit om 24 uur lang niet te klagen. Elke keer dat je ergens over zou willen klagen, hardop of in je hoofd, doe je dat gewoon niet. In plaats daarvan onderzoek je wat de behoefte erachter is. Waarom wil je klagen? Wat brengt het je? Lucht het je echt op of denk je dat alleen maar?

Wat je aandacht geeft groeit. Dus op het moment dat je aandacht geeft aan wat er slecht gaat, aan iets waarover je zou willen klagen, voed je dat negatieve als het ware. Zeker als je er dan ook nog woorden aan geeft.

Maar wat moet je dan doen als je trein een uur vertraging heeft en zo vol zit dat er geen zitplek meer voor je is? Of als je snel nog even een boodschap wilt doen en de persoon voor je aan de kassa heeft producten in zijn winkelwagentje zonder barcode en blijkt als alles dan eindelijk gescand is niet voldoende saldo op zijn bankpas te hebben om zijn boodschappen af te kunnen rekenen? Of je loopt naar de stad en een bus rijdt door een enorme regenplas en je bent tot op je onderbroek nat? Of je wilt een kop koffie en de koffieautomaat op je werk is stuk? Of je wilt een telefonische afspraak maken voor het een of ander en na drie kwartier in de wacht te hebben gestaan met een oervervelend wachtmuziekje wordt de verbinding zomaar verbroken? Klagen lijkt in deze situatie toch wel terecht.

Maar vraag jezelf even af: los je het probleem op door erover te klagen? Gaat de trein sneller rijden, zijn je kleren ineens weer droog of krijg je er spontaan een kop koffie van in je hand? Eerlijk antwoorden… Nee dus. Voor je situatie op dit moment lost erover klagen niets op. Hoe kun je én oprecht blijven én niet klagen, vraagt Sandra Brandt zich af. Volgens haar komt er uiteindelijk stilte voor in de plaats, omdat je als je nadenkt over de behoefte achter het klagen, je dat loslaat waar je toch niets aan kunt veranderen.

Ik weet nog dat er een paar jaar geleden een armbandje bij een of ander vrouwenblad zat dat je ervan bewust moest maken hoe vaak je klaagt op een dag. Elke keer als je klaagde of een negatieve gedachte had, verplaatste je het bandje naar je andere arm. Het was shocking om te zien hoe vaak dat bandje op een dag van arm verwisselde. We denken en zeggen nogal wat negativiteit bij elkaar. En laat dat nou net geen limonade zijn. Niet klagen wel, dat is superlimonade. Daarmee geven we de citroenen geen aandacht zodat ze nog groter worden, ze krijgen niet het laatste woord. Laten we het dus gewoon doen, een dag niet klagen. Die bus houd je toch al niet meer tegen, die trein komt niet met terugwerkende kracht eerder aan en dat de verbinding verbroken werd, draai je ook niet meer terug. Het is tijd voor een klaagvrije maandag!