Ik rijd de lege kinderwagen op zijn plek. Keer ‘m meteen de rug toe. Zie een zwart gat vol oningevulde uren voor me. Weet me daar nog even geen raad mee. Begin maar met koffie. Een koffie die ik warm en in alle rust op kan drinken. Op de bank dus. Met warme koffie. En een heleboel stilte om me heen. Mijn ogen onrustig gericht op de babyfoon die zich ook al zo verschrikkelijk stil houdt. Een bak yoghurt dan. Nog een kop koffie. Het lukt me niet om er rustig van te genieten. Mijn kleine meisje kan immers elk moment wakker worden. Oh nee, dat kan ze niet.

Mijn kleine meisje is namelijk lekker aan het spelen met andere kindjes op de kinderopvang. Of misschien zit ze nu bij een van die lieve dames op schoot en krijgt ze zelfgemaakte appelmoes. Ze zijn vast liedjes aan het zingen en in de handjes aan het klappen. Mijn kleine meisje kijkt het waarschijnlijk verwonderd aan met haar mooie grote ogen. En ongetwijfeld lacht ze heel lief tegen die lieve dames. En ongetwijfeld denkt ze geen moment aan haar mama, die tranen in haar ogen had toen ze haar meisje achterliet. Dat zal ze alleen even doen als ze in bed wordt gelegd, een vreemd bedje, met vreemde geluiden. En geen kusje van haar mama.

Haar mama dwaalt een beetje verloren door het huis. Eindelijk tijd om te doen waar ze al maanden geen tijd voor had. Wat ook al weer?  Ze draait nog maar eens een wasje. Checkt haar mail voor de zoveelste keer. Boven ligt haar kleine meisje zo verschrikkelijk hard niet te huilen. Zo oorverdovend hard niet te kletsen. De afwezigheid van haar kleine meisje, met wie ze al acht maanden onlosmakelijk verbonden is, is niet alleen voelbaar in huis, maar ook in haarzelf, in haar lijf. Het doet pijn om haar niet te horen.

Het verlossende telefoontje: kom haar maar halen. Haar moeder legt de weg naar de kinderopvang bijna rennend af. En daar is ze, haar kleine meisje, op schoot bij een onbekende mevrouw. Enigszins gehavend, door een goedbedoelde liefdesuiting van een klein jongetje dat nog moet leren dat je niet kust met je tanden. Doodmoe, want slapen doe je niet bij vreemde lieve dames. Ze ziet er wat beduusd uit. Maar onderweg, vertrouwd met haar mama, komen de praatjes terug. En thuis, veilig bij mama aan de borst, valt ze meteen in slaap. En kan mama eindelijk genieten van haar koffie, die koud en gehaast naar binnen wordt gegoten.