Soms komen er ineens mensen op je pad die gewoon super inspirerend zijn. Gisteravond ging ik naar de film. Ik was gestrest, want ik moest nog een heleboel werk doen, maar we waren nog nooit naar het Filmhuis geweest in Deventer en dat moest er toch een keer van komen en gisteravond was er live muziek bij de film en iemand die wij kenden kende de muzikanten, dus dat leek wel een erg goed moment om het er maar eens van te laten komen, gestrest en al. Go with le Flo heette de film. Fijne film, zoet verhaal over de liefde, een echte feelgood-film, lekker. Bekijk hier de trailer.
Maar het leuke was dat de makers er waren, en -niet de film begeleidden met hun muziek zoals ik had verwacht- vooraf een concertje gaven. Leuke muziek, feelgood-muziek -met harmonium en tabla, heel cool!- maar vooral hun verhaal sprak me aan. Twee mensen uit Los Angeles, Robyn Rosenkrantz en Michael Glover, die vijfentwintig jaar geleden bedachten dat ze als kunstenaars willen leven en dus huis en baan opzegden, al hun spullen verkochten en twee enkeltjes Amsterdam kochten. Nu reizen ze rond door India, zijn als Bright Blue Gorilla op tour (Hun motto: Remain Calm… Share Your Bananas…) of verblijven ergens voor langere tijd als ze een film aan het draaien zijn, het afgelopen half jaar was dat Berlijn, waar Go with le Flo is opgenomen.

Liever dan spullen willen ze ervaringen en daar hebben ze hun leven naar ingericht. Inspirerend vind ik dat. Maar is er een deel in mij dat stiekem ook zo zou willen leven, vraag ik me af. Ik denk het toch niet. Ik vind het fijn om me thuis te voelen op een plek, me te omringen met spullen die betekenis voor me hebben, me echt ergens thuis te weten. En toch lokt de wijde wereld ook. Ik zou wel vaker voor een langere tijd ergens anders willen wonen, een half jaar Berlijn lijkt me bijvoorbeeld ook wel wat. Ergens droom ik ook wel van een leven als kunstenaar, niet als muzikant en filmmaker, maar als schrijver. Schrijven kan je natuurlijk overal, daarvoor hoef je niet aan één plek gebonden te zijn. Een half jaar op een tropisch eiland, dan een half jaar in een grote stad, dan een half jaar in de jungle, ja, daar zou ik wel voor tekenen. Althans, als mijn man daar ook voor zou tekenen, de droom behelst ons samen. Voor zo’n leven zou ik ook wel al mijn spullen verkopen. Maar voorlopig droom ik daar alleen maar van, te midden van mijn spulletjes die elk vloeroppervlak en muurruimte om me heen bedekken.

Waar dromen jullie van?