Mag ik even aan u voorstellen: Desiree, mijn appelboom. Desiree Jona Gold om helemaal volledig te zijn. Nu al met stip mijn favoriete tuinbewoonster. Sinds een paar dagen staat deze ranke dame in mijn minder ranke tuintje de hele boel aanzien te geven. Want een boom verheft een miezerig klein tuintje toch wel tot een heuse Tuin. Met een Tuin met een boom erin moet je niet fokken, weet je.

Ik schreef er al eerder over, dat ik zo graag een appelboom wilde. En dan die dingen die ik daarmee associeer. Nu staat La Grande Desiree als een knappe danseres alle planten, zelfs de vijg en de druif, de loef af te steken. Als verjaardagscadeau van mijn vriend staat die dame daar nu te pronken. Het is een trots exemplaartje.

Ik kan niet wachten tot er een eerste appel verschijnt. Dat Desiree kreunt onder het gewicht van die Jonagolds aan haar ballerina-takken. Deze zomer nog wil ik appels uit eigen tuin kunnen eten. Dat moet kunnen toch? Ik kijk Desiree gewoon tot bloei.