Geheel terecht werd ik er na mijn vorige blogpost op gewezen dat een koude douche oorlogsgeweld niet stil krijgt. Limonade maken helpt niet tegen wereldrampen en oorlogen. Terwijl het nieuws over Israël en rampvlucht MH 17 de kranten beheerst, is er op veel meer plekken in de wereld oorlog, gaan er mensen dood van de honger, stort het volgende vliegtuig neer. Ik ben geneigd om te zeggen dat haat de grondstof is van oorlog. Haat en een zucht naar macht en geld. Maar dat is natuurlijk veel te makkelijk. Zelfbescherming is ook een grondstof van oorlog, en zelfbescherming ziet er helaas voor iedereen anders uit. Ik denk dat ieder volk en ieder mens een eigen interne vijand heeft. Angsten, vooroordelen, jaloezie, onzekerheid. Ik noem maar wat. Om die niet te hoeven bevechten, rekenen we met elkaar af.

Ik zou willen dat ik de wereld een vreedzame plek kon maken, waarin niet gevochten werd en niemand van de honger hoefde om te komen. Maar dat kan ik niet. De bijdrage die ik kan leveren is zelf een zo goed mogelijk leven leven. Een beetje liefde verspreiden om me heen. In die zin geloof ik dat limonade maken de wereld kan redden. In de eerste plaats mijn wereld, jouw wereld, en ik hoop dat het zich dan als een limonadevlekje verder verspreidt. Als iedereen zijn eigen citroenen te lijf ging in plaats van elkaar, als iedereen limonade zou maken van zijn eigen interne vijanden, zou de wereld een betere plek zijn. Daar ben ik van overtuigd. Wees de verandering die je in de wereld wilt zien, zei Mahatma Gandhi. Als je honderd mensen niet kunt helpen, help er dan een, zei Moeder Theresa. Haat wordt niet door haat overwonnen; haat wordt door liefde overwonnen, sprak Boeddha. Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden, zei Jezus.

Make lemonade, not war, zeg ik. Smeek ik. Het is een gebed.