Op momenten dat je verdrietig bent, is het moeilijk om de positieve dingen te zien. Limonade maken is eigenlijk een soort training om dat toch te doen. Om jezelf te dwingen als je treurig binnen zit, naar buiten te kijken, naar de lucht, de wolken voorbij te zien drijven, naar een boom die voor je raam staat. Of zelfs naar buiten te gaan, de frisse lucht in te ademen, je te bukken om een krokus van dichtbij te bekijken, of een eenzaam sneeuwklokje dat nog dapper standhoudt in de lentewind. Je staat jezelf toe verdrietig te zijn, maar ziet ook de voorbij vliegende vogel met een takje in zijn bek om een nestje te bouwen. Dat is limonade.

Op momenten dat je midden in het verdriet bent, zoals vorige week na afloop van een crematie, kan er toch zomaar ineens een beetje limonade voor je voeten vallen. Druppelen. Die limonade kwam in de vorm van een cadeautje en zag er zo uit:

Treurend om de dood van de een kreeg ik even een injectie limonade die me dwong me te richten op het nieuwe leven in mij. Alsof er vanuit mijn baarmoeder een telegram kwam. Hallo, er is ook reden tot vreugde, riep het. En terecht. Zo bracht onze nog ongeboren limonadebaby een beetje troost terwijl we afscheid namen van haar opa, die zij nooit kennen zal.