Tagarchief: loslaten

Herfst in mij

herfstbladerenIk ben altijd gek geweest op de herfst. Die spectaculaire kleuren in de natuur, kastanjes, hazelnoten en beukenootjes, rood-witte paddenstoelen die zo uit een sprookjesboek te lijken zijn weggelopen, ik vind het geweldig. Het grappige vind ik dat juist ik, die niet zo van verandering houd, deze verandering in de natuur ervaar als iets prachtigs en elk jaar opnieuw de les tot me door laat dringen dat verandering nodig is om tot nieuwe dingen te komen. Dat vertaal ik dan naar mijn eigen leven. Ik stel mezelf de vraag wat ik los mag laten om in het voorjaar weer mooi en krachtig tot bloei te komen: wat zijn mijn herfstbladeren?

Als ik een boom ben, hang ik vol met angsten. Angst voor het donker, angst voor alleen thuis zijn, voor harde onverwachte geluiden. Angst om te falen, om niet te voldoen aan andermans verwachtingen, om niet te voldoen aan mijn eigen torenhoge verwachtingen. Angst om op te vallen, om anders te zijn, om raar te zijn.

Zo spectaculair als echte bomen dat doen zal ik mijn angsten niet van me af werpen, maar ik ben wel wat met mijn takken aan het schudden. Mijn angsten zwaaien heen en weer. Het zou maar zo kunnen dat er vandaag of morgen es eentje loslaat. En dan een paar dagen of weken of maanden later misschien nog wel eentje, of twee. Ik blijf gewoon mijn takken schudden. Het is herfst. Niet alleen buiten. Ook hier binnen zijn mijn bladeren voorzichtig aan het verkleuren.

[blog_subscription_form]

Advertentie

Brexit in Huize Limonade

20160711_160308Verdrietig zijn om iets dat voorbij is, betekent dat je iets heel moois hebt mogen meemaken. Zo mooi, dat het pijn doet als het er niet meer is. En zo is het ook. Afgelopen week ben ik gestopt met de borstvoeding. EXIT BREASTFEEDING. Ik denk dat mijn kleine meisje borstvoeding kunnen geven het mooiste is dat ik ooit heb mogen ervaren. Dat kleine zachte meisje dat zo vol vertrouwen tegen me aan ligt, vol overgave aan mijn borst sabbelt en me af en toe even aankijkt, haar handje op mijn borst of in mijn nek, soms even door mijn haar aaiend. Het waren momenten waarop de tijd even leek stil te staan. Pure vrede, pure zachtheid, pure liefde.

Die pure liefde blijft uiteraard. Maar zo geconcentreerd in een enkel moment van perfectie zal het waarschijnlijk niet vaak meer zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het voor haar goed is om te stoppen, maar ik heb wel de nodige tranen vergoten. Het grote loslaten is in volle gang. Mijn kleine kampioentje tijgert de wereld tegemoet.

 

Een herfstig loslaten

DSCN6133De herfst gaat over loslaten. Na een seizoen van in bloei staan, stralen in vol ornaat, werpen de bomen beetje bij beetje hun bladerjassen af. Ze keren zich naar binnen, worden kaal, naakte skeletten, om in het voorjaar weer opnieuw te gaan bloeien. De herfst nodigt je uit om te kijken naar wat je zelf los moet laten. Welke bladeren moet ik laten vallen om er straks in het voorjaar weer fris en vol energie tegenaan te kunnen gaan?

Deze herfst gaat voor mij over het loslaten van de verwachtingen die ik over mijn huidige leven heb. Eigenlijk vind ik namelijk dat ik allang mijn oude leventje van een eeuwigheid geleden -van voor ik zwanger werd- weer had moeten oppakken. Ik had alweer volop aan het werk moeten zijn, elke dag braaf moeten mediteren, minstens twee keer in de week naar yoga en eropuit met mijn kleine meisje naar familie, vrienden en vriendinnen. Maar feit is dat ik daar nog helemaal niet klaar voor ben. Niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk. Ik wil helemaal geen tijd missen met dat mooie lieve meisje. Ze groeit zo hard, ik wil elke minuut met haar meemaken. En dat doe ik ook. Maar met een irritant stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat het anders zou moeten.

Dat stemmetje dus… dat ga ik loslaten. Ik ga er niet meer naar luisteren. Natuurlijk ga ik steeds meer mijn oude leventje oppakken, maar niet ten koste van de tijd met mijn dochtertje. Ik ben er nog niet klaar voor om haar voor een paar uur -laat staan een hele dag- aan de zorg van iemand anders toe te vertrouwen. En ik laat los dat ik dat zou moeten.

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Controle loslaten

Ik weet graag waar ik aan toe ben. Als er dingen buitenshuis gaan gebeuren of er komen mensen op bezoek, dan wil ik het liefst van tevoren weten wat er van minuut tot minuut gaat gebeuren. En als iets dan net even anders loopt, kan me dat best in de war brengen. Maar daarmee is het nu dus gedaan. Ik kan nog zoveel controle willen, maar feit is dat ik helemaal geen controle meer heb.
Een voorbeeld: we krijgen bezoek, ik we2014-07-12 14.28.20et precies hoe laat, tot zover alles in orde. Maar ik weet dus ook vóór welke tijd ik alles wat ik wil doen gedaan moet hebben. En daar komt het lieve kleine mooie schattige meisje om de hoek kijken. Ik wil namelijk vóór het bezoek er is een mailtje verstuurd hebben, de was in de wasmachine hebben, de was boven opgeruimd hebben, een blog geschreven hebben en dat lieve kleine schatje gevoed en in bed hebben. Duidelijke planning, duidelijke wensen, tot zover alles in orde.
Maar dan: het kleine meisje neemt langer de tijd voor het drinken dan ik gepland had. Daarbij poept ze tijdens het drinken haar luier zo vol, dat die tussentijds verschoond moet worden. Terwijl we door willen naar borst twee krijgt ze de hik en wil even alleen met mijn tepel spelen. Ik laat het liefdevol toe en zie de tijd die ik bestemd had voor andere dingen wegtikken. De hik is over, de lieve schat is weer aan het drinken. Maar die melk komt er net zo hard weer uit. Ze spuugt niet alleen zichzelf helemaal onder, maar ook haar moeder, we hadden uiteraard allebei net schone kleren aan. Dus voor het lieverdje in haar inbakerdoek kan, moet eerst alles verschoond worden. Als ze net een nieuw schoon rompertje aan heeft, volgt een tweede kotsgolf. Ik overweeg even dit rompertje maar aan te laten, maar voel me bij die gedachte een heel slechte moeder. Ik heb niet nog een schoon rompertje beneden liggen, dus daarvoor moet ik naar boven. Dat lukt me inmiddels zelf, maar nog niet met haar. Ik moet haar dus tijdelijk even alleen laten om van boven een schoon rompertje te halen. Ze kan niet op het aankleedkussen blijven liggen, daar kan ze vanaf rollen, en naakt in de box, dat kan ook niet, dat is te koud. In een dekentje wikkelen dan maar. Meisje in de box, mama snel naar boven. Meisje heeft het naar haar zin in de box, dus laat mama haar nog maar even liggen. De tijd om nog iets gedaan te krijgen van wat ze allemaal had willen doen, is er toch niet meer. En ja hoor, daar gaat de bel al. Met haar ondergekotste shirt laat ze het bezoek binnen. Haar kindje heeft niet eens kleertjes aan, wat moet het bezoek wel niet denken…

Het is zomaar een voorbeeld. Ik denk niet dat het een slecht ding is om de controle los te moeten laten. Als het niet lukt zoals je wilt, dan moet je het maar willen zoals het lukt. Geweldig toch, wat voor les zo’n klein hummeltje van zes weken oud je kan leren!

Aldus sprak de herfst

DSCN4904Ik ben altijd een groot fan van de herfst geweest. De kleuren van de bladeren aan de bomen, kastanjes rapen, beukennootjes, hazelnoten. Lekker zonnetje vaak nog, afgewisseld met stormachtige buien. Ja hoor, doe mij maar de herfst. DSCN4947

Vorig jaar zat ik in de herfst overspannen thuis. Het ging niet zo goed, en dat is zacht uitgedrukt. Tijdens een kort wandelingetje door het park naast het huis van mijn vriend genoot ik van de veranderende aanblik van de bomen en struiken. De skeletten van het Groot Hoefblad langs de vijver. Knalrode en gele besjes aan struiken. Paddenstoelen in het gras. Ik besefte ineens dat de herfst over loslaten gaat. Dat die bomen met die prachtig gekleurde bladeren hun bladeren los moeten laten om in het voorjaar weer nieuwe frisse bladeren te kunnen krijgen. Als ze niet loslaten kunnen ze niet verder, gaan ze dood zelfs. Ik realiseerde me dat ik slecht in loslaten ben, heel bang voor verandering, maar dat ik het wel nodig had om wat dingen los te gaan laten. Ik zegde mijn huis, stad en baan op. Dat vond ik heel moeilijk, maar steeds hield ik me die dwarrelende blaadjes voor ogen. Word een mooie boom, fluisterde ik mezelf toe op de moeilijkste momenten.

DSCN4985Inmiddels is het een jaar later. Die vriend is nu mijn echtgenoot, zijn huis is mijn huis, dat mooie park daar woon ik naast en ik wandel er elke dag wel even doorheen. Er zijn dagen dat ik Utrecht mis en mijn oude huisje in mijn leuke buurtje, er zijn dagen dat ik mijn collega’s mis, mijn buren en mijn vrienden, maar er zijn meer dagen dat ik blij ben in Deventer te wonen en de vrijheid van een freelance bestaan te hebben. Als ik nu naar de dwarrelende blaadjes kijk, hazelnoten opraap in het park, en nadenk over wat ik moet loslaten, kan ik eigenlijk niks bedenken. Geen grote praktische dingen in elk geval. Oude angsten, oude verdrieten, die passen niet meer bij mijn leven hier. Dus die ga ik deze herfst loslaten. Maar vooral denk ik deze herfst terug aan het afgelopen jaar. Er is veel ten goede veranderd en daar ben ik dankbaar voor. Prachtig toch, hoe de natuur ons laat zien wat ons te doen staat.