Ik ben altijd gek geweest op de herfst. Die spectaculaire kleuren in de natuur, kastanjes, hazelnoten en beukenootjes, rood-witte paddenstoelen die zo uit een sprookjesboek te lijken zijn weggelopen, ik vind het geweldig. Het grappige vind ik dat juist ik, die niet zo van verandering houd, deze verandering in de natuur ervaar als iets prachtigs en elk jaar opnieuw de les tot me door laat dringen dat verandering nodig is om tot nieuwe dingen te komen. Dat vertaal ik dan naar mijn eigen leven. Ik stel mezelf de vraag wat ik los mag laten om in het voorjaar weer mooi en krachtig tot bloei te komen: wat zijn mijn herfstbladeren?

Als ik een boom ben, hang ik vol met angsten. Angst voor het donker, angst voor alleen thuis zijn, voor harde onverwachte geluiden. Angst om te falen, om niet te voldoen aan andermans verwachtingen, om niet te voldoen aan mijn eigen torenhoge verwachtingen. Angst om op te vallen, om anders te zijn, om raar te zijn.

Zo spectaculair als echte bomen dat doen zal ik mijn angsten niet van me af werpen, maar ik ben wel wat met mijn takken aan het schudden. Mijn angsten zwaaien heen en weer. Het zou maar zo kunnen dat er vandaag of morgen es eentje loslaat. En dan een paar dagen of weken of maanden later misschien nog wel eentje, of twee. Ik blijf gewoon mijn takken schudden. Het is herfst. Niet alleen buiten. Ook hier binnen zijn mijn bladeren voorzichtig aan het verkleuren.

[blog_subscription_form]