De herfst gaat over loslaten. Na een seizoen van in bloei staan, stralen in vol ornaat, werpen de bomen beetje bij beetje hun bladerjassen af. Ze keren zich naar binnen, worden kaal, naakte skeletten, om in het voorjaar weer opnieuw te gaan bloeien. De herfst nodigt je uit om te kijken naar wat je zelf los moet laten. Welke bladeren moet ik laten vallen om er straks in het voorjaar weer fris en vol energie tegenaan te kunnen gaan?

Deze herfst gaat voor mij over het loslaten van de verwachtingen die ik over mijn huidige leven heb. Eigenlijk vind ik namelijk dat ik allang mijn oude leventje van een eeuwigheid geleden -van voor ik zwanger werd- weer had moeten oppakken. Ik had alweer volop aan het werk moeten zijn, elke dag braaf moeten mediteren, minstens twee keer in de week naar yoga en eropuit met mijn kleine meisje naar familie, vrienden en vriendinnen. Maar feit is dat ik daar nog helemaal niet klaar voor ben. Niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk. Ik wil helemaal geen tijd missen met dat mooie lieve meisje. Ze groeit zo hard, ik wil elke minuut met haar meemaken. En dat doe ik ook. Maar met een irritant stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat het anders zou moeten.

Dat stemmetje dus… dat ga ik loslaten. Ik ga er niet meer naar luisteren. Natuurlijk ga ik steeds meer mijn oude leventje oppakken, maar niet ten koste van de tijd met mijn dochtertje. Ik ben er nog niet klaar voor om haar voor een paar uur -laat staan een hele dag- aan de zorg van iemand anders toe te vertrouwen. En ik laat los dat ik dat zou moeten.