Kennen jullie ze nog, mijn tuinbewoners? Desiree Yona Gold, het appelboompje dat ik twee jaar geleden van mijn geliefde kreeg, en Patricia, het perenboompje dat als huwelijksgeschenk onze tuin betrad. Twee boompjes van liefde in ons piepkleine achtertuintje. Desiree was een beetje een arrogante dame, erg op zichzelf, terwijl Patricia honderduit babbelde met Willy de Wonderkat en haar takken vrolijk en speels in de rondte gooide. Vorig jaar verraste Desiree met haar toch wat ingetogen karakter door ineens te stralen met prachtige bloesems en vervolgens twee, grote, rode appels. Patricia was daar zo van onder de indruk dat ze in haar schulp kroop en de rest van de zomer niet meer praatte noch bloesemde of peren gaf.

Mijn boompjes hebben het voorjaar geroken. En ik denk dat Patricia heeft gedacht, zoiets als vorig jaar ga ik me niet meer laten gebeuren. Ze trekt vroeg ten strijde, en ze gooit zich helemaal in die strijd, met blad, en knoppen en prachtige bloesems. Desiree kijkt het koeltjes aan. Ze schudt de winterslaap zonder haast van zich af. Misschien dat ze later het strijdarena nog betreedt, alhoewel jaloezie niets is voor deze trotse dame. In elk geval staat Patricia op het moment de show te stelen in de verder nog wat kale tuin. Oh, wat zou het leuk zijn als ik dit jaar peren uit eigen tuin kan plukken met mijn kleine meisje!