Ik wil graag een nieuwe bewoner van mijn tuin aan jullie voorstellen. Desiree Jonagold, mijn appelboom, kennen jullie, maar sinds ons trouwen staat daar Patricia naast. Patricia is een jong perenboompje, dat als huwelijksgeschenk met ons mee naar huis mocht. Desiree is een ranke dame, lang en een beetje trots. Patricia verlevendigt de boel een beetje. Ze is speels, een stuk kleiner dan Desiree en door de manier waarop ze zich kleedt in haar bladeren, lijkt ze wat mollig. Ze is een vrolijke noot in de tuin. Terwijl Desiree ietwat uit de hoogte haar buurvrouw negeert, buigt Patricia zich juist nieuwsgierig naar die vrouw naast haar toe. ‘Hallo, ik ben nieuw hier,’ hoor ik haar kwebbelen. ‘Hallo, woont u hier al lang?’ Trotse Desiree zwijgt. ‘Krijgt u later als u groot bent ook peren aan uw armen?’ Geen antwoord.

Daar komt Willy de tuin ingewandeld. Wat hoor ik toch in míjn tuin, zal hij ongetwijfeld gedacht hebben. Willy houdt wel van gezelschap. Als er niemand tegen hem praat, miauwt hij de hele buurt bij elkaar. Zijn volumeknopje kent geen zacht. Ik zie hem zoeken naar de oorsprong van het geluid. Miauw, klinkt het hard. Patricia lijkt er een beetje van te schrikken. Wat ben jij voor een boom?’ hoor ik haar verlegen vragen. Ik kan Willy’s antwoord niet verstaan, want hoewel ik bomen kan verstaan, spreek ik de taal van katten niet. Al zijn miauwen klinken voor mij hetzelfde. Ik denk dat hij haar heeft uitgelachen, want Patricia zegt ‘Oh’ en valt dan stil. Even later word ik uit mijn mijmeringen opgeschrikt door haar zachte stemmetje: ‘Kunnen bomen en katten ook vrienden zijn?’ Miauw miauw. Dat kan dus van alles betekenen. Willy loopt naar de enorme plantenbak waar Patricia in staat, en geeft er kopjes tegen. Ik heb bomen nog nooit horen lachen, maar het geluidje dat Patricia maakt, zou denk ik toch wel als een soort lach kunnen kwalificeren. Het is een geluidje van intense tevredenheid in elk geval. Willy begint er spontaan van te spinnen.