Tagarchief: limonade
Limonade voor het oprapen
Op een dag als deze ademt alles limonade. Je hoeft er alleen maar voor naar buiten.
Ik kwam vanmorgen tijdens de yogales wat citroenen tegen. Dat is prima natuurlijk, maar ik laat ze graag daar na de les ook weer achter. Deze citroenen liften echter mee naar huis. En daar had ik eigenlijk geen zin in. Ik begon te analyseren, ervan overtuigd dat als ik ze maar begreep deze citroenen wel weer weg zouden gaan. Maar dat deden ze niet. Dus… tijd voor wat limonade!
En die limonade lag voor het oprapen vandaag. Koeien en paarden in de wei, groene bomen, maar ook al bruingele kastanjebomen. Uitgedroogde berenklauw, maar ook nog klaprozen en korenbloemen. De mais in de velden stond metershoog. Appelbomen, een blauwe lucht. Bootjes in de IJssel. Roofvogels in de lucht. Jonge zwaantjes uitgegroeid tot volwassen, alleen hun grijze verenkleedje 
verraadt nog dat ze jong zijn. Automatisch bewegen mijn voeten de trappers 
van mijn fiets. Elke andere fietser groet en glimlacht. Wat een dag. Dat zo’n heerlijk zonnetje dat voor elkaar krijgt. Daar kan zelfs een citroenbril niets tegen beginnen. Citroenen? Eh… welke citroenen. De mijne heb ik onderweg ergens in de berm laten rollen.
Ga naar buiten, lieve mensen. De limonade is overal!
Limonade voor beginners
We willen allemaal een fijn leven. We willen allemaal gelukkig zijn. Niet een beetje, maar heel veel. Sprookjesgelukkig willen we zijn. Vaak zijn we dat ook. Maar soms vinden we citroenen op ons pad. Je prins verandert in een kikker, je lichaam loopt niet meer gesmeerd, je prinses gaat er vandoor met een kikker of je grote wens komt niet uit. Citroenen geeft het leven ons helaas allemaal. Dat is een gegeven. Maar of je die citroenen je leven laat bepalen, heb je voor een groot deel zelf in de hand. Het is zuur om in je citroenen te blijven hangen. En waarom zou je dat doen als je ook limonade kan maken! Het leven is te kort om geen limonade te maken. Dus… let’s go, let’s make us soms lemonade…
Neem een citroen. Houd ‘m voor je ogen, zodat je nauwelijks iets anders kan zien. De citroen maakt het je onmogelijk om echt te kijken. Dit is je citroenblik. Deze blik ziet citroentjesgeel van ellende. Deze blik zegt: in den beginne was citroen, en als citroen zult gij eindigen. Ashes to ashes, citroen to citroen. Of zo. Haal nu de citroen weg voor je ogen. Laat je ogen even wennen aan het licht. Wat een ruimte ineens. Er is meer dan citroen. Er is een hele wereld buiten de citroen. Laat dit even goed tot je doordringen. Er is meer dan citroen.
Er zijn een heleboel leuke dingen. Je leven an sich is er daar al een van. Het feit dat je ademt, loopt, slaapt, lacht, huilt, voelt, praat, wonderbaarlijk, toch? Limonade maken is ervoor kiezen om naar de dingen te kijken die op dit moment goed zijn. Kiezen voor een positieve blik. Als het regent en je had een fietstocht willen maken en picknicken in de zon, dan kan je daar van balen, of je grijpt de kans aan om lekker binnen te zijn en daarvan te genieten, met warme chocolademelk en een joggingbroek en pantoffels aan. Of je regenlaarzen aan te trekken en in de plassen te stampen. Als je je baan kwijtraakt is
dat tegelijk knap beroerd en een nieuwe kans. Als je grote liefde vertrekt is dat knap beroerd en tegelijk opent het de deur naar iets of iemand anders. Alles is altijd op meerdere manieren te bekijken. Limonade is daar één manier van. Zoet en kleurig. Een beetje plakkerig.
Probeer het vandaag eens. Kijk voorbij je citroenen. En laat me even weten wat je daarachter ziet…
Limonade uit de natuur
Make lemonade, not war
Geheel terecht werd ik er na mijn vorige blogpost op gewezen dat een koude douche oorlogsgeweld niet stil krijgt. Limonade maken helpt niet tegen wereldrampen en oorlogen. Terwijl het nieuws over Israël en rampvlucht MH 17 de kranten beheerst, is er op veel meer plekken in de wereld oorlog, gaan er mensen dood van de honger, stort het volgende vliegtuig neer. Ik ben geneigd om te zeggen dat haat de grondstof is van oorlog. Haat en een zucht naar macht en geld. Maar dat is natuurlijk veel te makkelijk. Zelfbescherming is ook een grondstof van oorlog, en zelfbescherming ziet er helaas voor iedereen anders uit. Ik denk dat ieder volk en ieder mens een eigen interne vijand heeft. Angsten, vooroordelen, jaloezie, onzekerheid. Ik noem maar wat. Om die niet te hoeven bevechten, rekenen we met elkaar af.
Ik zou willen dat ik de wereld een vreedzame plek kon maken, waarin niet gevochten werd en niemand van de honger hoefde om te komen. Maar dat kan ik niet. De bijdrage die ik kan leveren is zelf een zo goed mogelijk leven leven. Een beetje liefde verspreiden om me heen. In die zin geloof ik dat limonade maken de wereld kan redden. In de eerste plaats mijn wereld, jouw wereld, en ik hoop dat het zich dan als een limonadevlekje verder verspreidt. Als iedereen zijn eigen citroenen te lijf ging in plaats van elkaar, als iedereen limonade zou maken van zijn eigen interne vijanden, zou de wereld een betere plek zijn. Daar ben ik van overtuigd. Wees de verandering die je in de wereld wilt zien, zei Mahatma Gandhi. Als je honderd mensen niet kunt helpen, help er dan een, zei Moeder Theresa. Haat wordt niet door haat overwonnen; haat wordt door liefde overwonnen, sprak Boeddha. Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden, zei Jezus.
Make lemonade, not war, zeg ik. Smeek ik. Het is een gebed.
Limonade is een koude douche
Filosofie is efficiënt tobben, las ik een paar dagen geleden op mijn Flow-kalender. Het is een uitspraak van René Gude, die stelt dat tobben tijd kost, onaangename tijd, en dat filosofie net zo veel tijd kost, maar die tijd is aangenamer. Zijn uitspraak zet me aan het denken. Mijn limonade maken is ook een soort filosofie, een praktische filosofie om het tobben een positieve wending te geven, of het zelfs helemaal naar de achtergrond te verbannen. Terwijl ongetwijfeld iedereen genoot van het heerlijke zomerweer de afgelopen dagen, lag ik ziek op de bank. Daar was weinig limonade aan. Maar nu ik weer op de been ben –altijd op het moment dat er weer gewerkt moet worden- heb ik de keuze om me zielig te blijven voelen om alle leuke dingen die ik gemist heb of te gaan genieten van het feit dat ik nu niet meer ziek ben. Dat laatste is limonade maken. En voor dat laatste kies is.
Ik geef mezelf een limonademomentje. Als pauze. In de vorm van een koude douche. Niks snel snel, praktisch, maar een limonadedouche, dat wil zeggen: met tijd en aandacht. De waterdruppels strijken langs mijn lichaam. Ik stel me daarbij voor dat de afgelopen dagen door het doucheputje wegspoelen. Het koude water verkoelt mijn lichaam, brengt mijn hoofd tot rust. Ik ben me bewust van elke druppel die mijn huid aanraakt. Het voelt weldadig. Limonade is een koude douche, denk ik, en vraag me af of René Gude dat filosofisch zou vinden.
Viva la limonada
Je zou het nu misschien nog niet helemaal zeggen, maar er is mooi weer op komst. Het wordt warm, heel warm zelfs, donderdag en vrijdag boven de 30 graden. Daarom wil ik mijn favoriete dorstlesser, die ik in België heb ontdekt, met jullie delen.
Ze draagt de geweldige naam: Iced violetta, en is een mengsel van witte thee met viooltjessiroop en uiteraard ijs.
Je schijnt viooltjessiroop kant en klaar te kunnen kopen, maar ik zou niet weten waar. En het is prima zelf te maken door over 200 gram viooltjes 1 liter kokend water te gieten en dat 24 uur te laten trekken. Daarna zet je het mengsel op het vuur, voegt er een kilo suiker aan toe en laat het 20 minuten opwarmen, of tot de suiker is opgelost. Even zeven en klaar is je viooltjessiroop, die op een zwoele zomeravond ook heel goed door de witte wijn of prosecco kan, denk ik…
Laat die zon maar komen. Viva la limonada!
Ik adopteer een appelboom
Heb ik mijn roeping gemist, vroeg ik me gisteren af terwijl ik de sla uit de tuin aan het oogsten was, er wat zelf gekiemde tuinkers doorheen deed en bieslook uit de tuin plukte. Ik keek om me heen, zag de aardbeienplantjes vrolijk de lucht in schieten, paprika en komkommer dapper verder groeien en de door slakken aangevreten radijs zich weer herstellen. Terwijl ik de veel te lang verwaarloosde tomatenplantjes eindelijk verpotte, bedacht ik dat ik binnen op de vensterbank nog ui, lavendel en wat kruiden had gezaaid, die inmiddels ook wel een buitenplekje verdienden.
Het liefst zou ik een appelboom hebben. Nog liever een appelboomgaard. En het allerliefst een kersenboomgaard. Maar in ons tuintje van 2 x 3 is dat niet erg haalbaar. Dus ben ik blij met mijn aalbessenstruik, met mijn doornloze braamstruik met extra doorns en mijn vijg. En de druif van de buurvrouw. Maar toch, een echte boom… Waar je een schommel in kan hangen. En dan een kindje op de schommel dat eindeloos geduwd wil worden…
Maak Limonade is voor mij: die laatste gedachte niet denken. Of er in elk geval niet te lang bij stil blijven staan. Bedenken dat het ook fijn is om zelf bij maanlicht onder bloesemende takken te schommelen. Met mijn innerlijke kind. Of zoiets. Ik denk dat ik een appelboom ga adopteren. Dat kan. Dan krijg je een eigen boom met een naambordje en die mag je dan in het najaar zelf leeg komen plukken. Geweldig toch? Niet zo leuk als een boom in eigen tuin, maar toch een goed alternatief. En dan ga ik zelf vijf kilo appels plukken. Met mijn innerlijke kind. Als dat geen lekkere Limonade geeft.
Maak Limonade
Ik ben een verzamelaar van mooie quotes. Alles wat ik tegenkom in boeken, tijdschriften, interviews, op muren in de stad en inspirerend vind, noteer ik in mijn boekje dat op dat moment al mijn zielenroerselen in zich bergt. Soms resoneert een uitspraak, doet letterlijk iets trillen diep van binnen, soms heb ik dat zelf niet eens door. Ik weet niet meer waar ik de uitspraak tegenkwam –nieuw is ie natuurlijk niet- maar ik schreef When life gives you lemons, make lemonade niet alleen in mijn boekje, maar ook op een post-it –met klaprozen- en die plakte ik op het toetsenbord van mijn laptop en daar staarde de citroenen me een paar weken aan. Tot het ineens begon te zingen, in me, ergens tussen mijn longen en mijn hart, maak limonade, tralala, maak limonade. En het liedje hield niet meer op. Het maak limonade achtervolgde me onder de douche, op de fiets, tijdens de yogales, tijdens een werkbespreking, tijdens het knuffelen met de kat, zelfs in bed hield een zacht neuriënd maak limonade me wakker.
Na een jaar overspannen thuis zitten en boos en verdrietig zijn om de Citroenen in mijn leven, is het Maak Limonade dat maar door me heen blijft zingen, welkom. Meer dan welkom. Ik ben al lang op zoek naar een manier om verder te gaan, zin te vinden, weer levenslust te krijgen, de citroenen de citroenen te laten. Nu het zingen maar niet wil ophouden, besluit ik het te omarmen. Maak Limonade is vanaf vandaag mijn Strijdkreet. Met goede moed en ook wel iets van dapperheid trek ik ten strijde om van mijn citroenen limonade te maken!
Maak Limonade 