Categorie archief: natuur

IJsheiligen ammehoela

Oké oké, ik weet het, ik neem een risico. Het is nog meer dan een maand tot IJsheiligen. Het kan maar zo gebeuren dat de kleine kwetsbare plantjes die ik nu zo enthousiast al buiten zet, hartstikke doodvriezen de komende maand. Maar ik wil zo graag dat het al warm genoeg is voor een weelderig bloeiende tuin! Waar vlindertjes vrolijk fladderen, appels en peren de takken van mijn bomen doen doorbuigen, ik lekker aardbeitjes en besjes en frambozen en bramen van de struiken kan plukken. Ik wil zo graag! Dus kan ik niet wachten tot de verjaardagen van de strenge heilige heren met vorst in hun naam voorbij zijn. Dat duurt gewoon nog te lang.

DSCN5561Mijn appel- en mijn perenboom zijn geheel naar eigen inzicht begonnen zich op te maken voor een vruchtbare zomer. Nu de eerste knoppen en bladeren zich laten zien, krijgt de tuin meteen een ander uiterlijk. Alsof het echt een tuin is en niet gewoon een klein stenen plaatsje achter het huis. De aubergine en spinazie mogen het vanaf vandaag buiten gaan proberen.

DSCN5564Mijn bessenstruikje was oktober vorig jaar bijna in de groencontainer beland. Het struikje had de hele zomer niets gedaan dan treurig haar kopje buigen en leek gewoon niet meer te willen. Een suïcidale plant, zeg maar. Dat kan natuurlijk niet goed zijn voor de sfeer in de tuin. Maar manlief die de zware pot met struik diende te verplaatsen, was daar nog niet aan toegekomen, en kijk het struikje nu toch eens. Een blozend levenslustig struikje, dat vast heel veel besjes gaat geven deze zomer!

DSCN5563

Op de olifant staan verschillende soorten sla zich al heel dapper teweer te stellen tegen de zon overdag en de kou ´s nachts. Over een paar weken verwacht ik de eerste sla al te kunnen oogsten. Prei, andijvie en lente-ui zullen nog wat langer op zich laten wachten, maar dat mag. Ondertussen hebben ook mijn aardbeienplantjes van vorig jaar bedacht dat het tijd is om zich eens goed uit te rekken en hun bladeren uit te slaan.DSCN5565

Ik doe dus net alsof ik het volgende rijmpje nog nooit gehoord heb.

Voor IJsheiligen de bloempotten buiten,
veelal kun je er dan naar fluiten,
wacht af tot de heiligen zijn voorbij,
de bloemen zijn u daarvoor blij.

St. Mamertus, St. Pankratius, St. Servatius en St. Bonifatius, nooit van gehoord. Leve het voorjaar!

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Advertentie

Vogels in de tuin

Terwijl ik op het moment zo weinig mogelijk buiten kom om onverwachte hagelbuien en zware windstoten te vermijden, zie ik in ons kleine tuintje van alles vrolijk rond hupsen. Vooral de voeder- en nestkastjes van de buurvrouw zijn favoriet. Koolmeesjes vliegen af en aan. Willy, onze wonderkat, kijkt het likkebaardend aan, doet af en toe een halfslachtige poging om zo’n vogeltje te grijpen, maar weet zelf ook dat hij kansloos is tegen die snelle gevederde hoogvliegers. Alsof wij daar iets aan kunnen doen, miauwt hij ons de hele dag de oren van het hoofd.
Om in één oogopslag te zien wie ook alweer onze gevleugelde vriendjes in de tuin zijn, heb ik een illustratie voor jullie gemaakt met de zes meest voorkomende vogels in de tuin: het roodborstje, de ekster, de merel, de huismus, het koolmeesje en de gaai. Leuk toch, om te weten wat er in je tuin rondscharrelt…Vogels in de tuin

Kasberichten

Bij de eerste schijn van een piepklein vleugje lente beginnen mijn wanna-be-groene vingers te jeuken. Zaadjes van groenten en kruiden liggen nog in overvloed in een keukenlaatje, en daar komen nog eens een heleboel AH moestuintjes bij van mijn ouders. Genoeg reden om mijn eigen kasseizoen voor geopend te verklaren. Niets zo limonade als je eigen groenten verbouwen immers.

DSCN5541 DSCN5542En zo ziet die kas er een week later uit. De kropsla en de veldsla hebben er zin in, de wortels gaan zo hard, die kunnen eigenlijk wel naar buiten. De andijvie is beschimmeld en de aubergine en de paprika doen nog helemaal niks. Mijn vleesetende plant is verzopen. De tijm en de broccoli komen goed op en de spinazie voorzichtig ook. Het lijkt wel een wedstrijdje. In de tuin heb ik de bloempotten tevoorschijn gehaald, alles staat klaar om weer een nieuwe moestuin te verwelkomen. Dus kom maar hoor, zonnetje, wij zijn er klaar voor.

Nostalgische voetstappen

2015-03-02 15.11.19Ik heb iets met grote vogels. Sinds ik in ooievaarsgebied woon, kan ik niet naar buiten zonder stiekem te speuren naar het zwart-wit van deze imposante vogels. Elke keer als ik er ergens een zie, maakt mijn hart een klein vreugdesprongetje. Die liefde voor grote vogels heeft een lange geschiedenis.
Vroeger woonde ik naast een bos, we zouden het nu een park noemen, maar in mijn beleving was het een bos. Ik liep er vaak doorheen met een oudere mevrouw en haar hondje, met wie ik bevriend was geraakt. Eind februari/ begin maart kregen die wandelingen iets speciaals. Er werd minder gekletst en meer verwachtingsvol omhoog gekeken. Hoog in de bomen werden steeds meer nesten zichtbaar, grote nesten, en reigers vlogen af en aan. Halve boomstammen werden meegezeuld om in de nesten te verwerken. De oudere mevrouw en ik hielden het nauwlettend in de gaten. En vier weken later, dat was dan al een stuk moeilijker te zien omdat de bomen niet meer zo kaal waren, werden de eerste reigertjes geboren. Je hoorde het meer dan dat je het zag. Een oorverdovende herrie.2015-03-02 15.12.26
Ik heb sinds mijn jeugd wel vaker door het park gelopen. En altijd kwamen er dan herinneringen aan vroeger naar boven. Maar blijkbaar heb ik niet meer in deze tijd van het jaar in het specifieke deel van het bos gelopen waar de reigers hun nesten bouwen. Tot zojuist. Bij het eerste krassen in de verte vlamde er al een brokje nostalgie op. Bijna automatisch leidden mijn voeten mij van het verharde pad af, het bospaadje de heuvel op. Meer dan twintig jaar geleden moet het geweest zijn, maar ik weet feilloos te vinden wat ik zoek, of wat mij zoekt, of teruggevonden heeft. Hoog in de bomen zitten ze, fier in hun grote nesten, terwijl andere koninklijk af en aan zweven op de wind, met nieuw bouwmateriaal in hun bek. Het is niet minder indrukwekkend dan toen ik hier als klein meisje elk jaar weer naar kwam kijken. Misschien is het zelfs indrukwekkender omdat er in mijn blik een vroeger en nu met elkaar versmolten zijn.

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Zolang mollen hopen maken…

Uitzicht werkkamerOngeveer een jaar geleden zat ik voor het eerst achter dit bureau door dit raam in de werkkamer naar buiten te kijken. Ik vroeg me toen af waar de treinen heen gingen die voorbij reden, inmiddels weet ik dat dat naar Zwolle en verder is. Ook toen waren de bomen kaal en keek ik uit op de gebouwen van het gezondheidscentrum aan de overkant van het spoor. Weet je trouwens dat bomen helemaal niet zo kaal zijn als misschien op het eerste gezicht lijkt. Er zitten geen bladeren aan, nee dat klopt, maar als je goed kijkt zie je dat al die takken weer uitlopen in kleinere takken en in nog kleinere takjes, bijna zo dun dat je je afvraagt hoe ze met deze windstoten aan de bomen vast kunnen blijven zitten, en een soort vleugeltjes, naar beneden hangend als kleine helikoptertjes. En de bomen aan de overkant van het spoor hebben zelfs hun stammen begroeid met klimop, dus daar is al helemaal niets kaals meer aan.
Op een verroest stuk rails zit een kauwtje haar verlangen, leed of honger uit te schreeuwen. Voelt ze dat ik naar haar kijk? Het ziet er somber uit buiten, het is een goede dag om binnen te blijven, dicht bij de verwarming met dikke sokken en een warme trui. Ik houd me vast aan de hoop dat het snel lente wordt. Gisteren vertelde iemand me dat de mollen nog hopen maken. Dat betekent dat het niet kouder gaat worden voorlopig. Zolang de mollen hopen maken, is het goed. Mijn kauwtje is terug. En weer weg. Misschien is ze de lente halen…

Bosbaden

IMG_20141109_141523Zondag hadden we een nieuw stukje Deventer ontdekt. Voor ons nieuw althans. Het landgoed ziet er niet uit alsof het recentelijk is opgetrokken. Het hotel en restaurant/café Geb & Gaia met allemaal verschillende gezellige zaaltjes, kampvuurtjes en dekens en de heerlijkste taarten wel. Eromheen een fijn stuk bos.  We hadden nog niet eens een uurtje door het bos gelopen, en toch zaten we daarna voldaan en uitgewaaid onder een dekentje bij het vuur. Buiten zijn, ik schreef het al eerder, is gewoon zo limonade. Het maakt je lichter, ruimer in je hoofd. En dat is niet alleen een gevoel, maar ook echt wetenschappelijk bewezen.

In Japan bestaat een apart woord om ‘contact maken met en het absorberen van de sfeer van het bos’ te beschrijven. De term Shinrin-yoku betekent letterlijk ‘bosbaden’. Prachtig toch? Baden in de weldaad van het bos. Rustgevende vogelconcerten, verfrissende bomengeuren en spectaculaire herfstkleuren. Onder dezelfde term wordt onderzoek gedaan naar de effecten van in het bos zijn. En dat onderzoek bevestigt dat het goed voor je is om het bos in te gaan. Alleen al het kijken naar plaatjes van een bos zou goed voor je zijn. En voor die voordelige effecten hoef je echt niet hele dagen door bossen te slenteren.

De onderzoekers voerden hun onderzoek uit in 24 bossen. Als je helemaal precies alle wetenschappelijke onderzoeksresultaten wilt weten, kun je hier kijken. De samenvatting: na twintig minuten in het bos waren mensen al veel meer ontspannen dan daarvoor. Als je dus elke dag in je pauze een klein wandelingetje maakt door een bosrijke omgeving, ben je meer ontspannen. Een kleine investering van twintig minuten. Ik zeg: doen. Lekker limonade maken in het bos. En zeker vandaag. En morgen. Want dat zouden echt weleens de laatste mooie dagen van het jaar kunnen zijn.

Aldus sprak de herfst

DSCN4904Ik ben altijd een groot fan van de herfst geweest. De kleuren van de bladeren aan de bomen, kastanjes rapen, beukennootjes, hazelnoten. Lekker zonnetje vaak nog, afgewisseld met stormachtige buien. Ja hoor, doe mij maar de herfst. DSCN4947

Vorig jaar zat ik in de herfst overspannen thuis. Het ging niet zo goed, en dat is zacht uitgedrukt. Tijdens een kort wandelingetje door het park naast het huis van mijn vriend genoot ik van de veranderende aanblik van de bomen en struiken. De skeletten van het Groot Hoefblad langs de vijver. Knalrode en gele besjes aan struiken. Paddenstoelen in het gras. Ik besefte ineens dat de herfst over loslaten gaat. Dat die bomen met die prachtig gekleurde bladeren hun bladeren los moeten laten om in het voorjaar weer nieuwe frisse bladeren te kunnen krijgen. Als ze niet loslaten kunnen ze niet verder, gaan ze dood zelfs. Ik realiseerde me dat ik slecht in loslaten ben, heel bang voor verandering, maar dat ik het wel nodig had om wat dingen los te gaan laten. Ik zegde mijn huis, stad en baan op. Dat vond ik heel moeilijk, maar steeds hield ik me die dwarrelende blaadjes voor ogen. Word een mooie boom, fluisterde ik mezelf toe op de moeilijkste momenten.

DSCN4985Inmiddels is het een jaar later. Die vriend is nu mijn echtgenoot, zijn huis is mijn huis, dat mooie park daar woon ik naast en ik wandel er elke dag wel even doorheen. Er zijn dagen dat ik Utrecht mis en mijn oude huisje in mijn leuke buurtje, er zijn dagen dat ik mijn collega’s mis, mijn buren en mijn vrienden, maar er zijn meer dagen dat ik blij ben in Deventer te wonen en de vrijheid van een freelance bestaan te hebben. Als ik nu naar de dwarrelende blaadjes kijk, hazelnoten opraap in het park, en nadenk over wat ik moet loslaten, kan ik eigenlijk niks bedenken. Geen grote praktische dingen in elk geval. Oude angsten, oude verdrieten, die passen niet meer bij mijn leven hier. Dus die ga ik deze herfst loslaten. Maar vooral denk ik deze herfst terug aan het afgelopen jaar. Er is veel ten goede veranderd en daar ben ik dankbaar voor. Prachtig toch, hoe de natuur ons laat zien wat ons te doen staat.

Limonade voor het oprapen

DSCN5019DSCN5029

 

Op een dag als deze ademt alles limonade. Je hoeft er alleen maar voor naar buiten.

Ik kwam vanmorgen tijdens de yogales wat citroenen tegen. Dat is prima natuurlijk, maar ik laat ze graag daar na de les ook weer achter. Deze citroenen liften echter mee naar huis. En daar had ik eigenlijk geen zin in. Ik begon te analyseren, ervan overtuigd dat als ik ze maar begreep deze citroenen wel weer weg zouden gaan. Maar dat deden ze niet. Dus… tijd voor wat limonade!

En die limonade lag voor het oprapen vandaag. Koeien en paarden in de wei, groene bomen, maar ook al bruingele kastanjebomen.  Uitgedroogde berenklauw, maar ook nog klaprozen en korenbloemen. De mais in de velden stond metershoog. Appelbomen, een blauwe lucht. Bootjes in de IJssel. Roofvogels in de lucht. Jonge zwaantjes uitgegroeid tot volwassen, alleen hun grijze verenkleedje DSCN5037verraadt nog dat ze jong zijn. Automatisch bewegen mijn voeten de trappers DSCN5049van mijn fiets. Elke andere fietser groet en glimlacht. Wat een dag. Dat zo’n heerlijk zonnetje dat voor elkaar krijgt. Daar kan zelfs een citroenbril niets tegen beginnen. Citroenen? Eh… welke citroenen. De mijne heb ik onderweg ergens in de berm laten rollen.

Ga naar buiten, lieve mensen. De limonade is overal!