Categorie archief: natuur

Limonade van zonnestralen

20160506_144439

Wie kan slecht gehumeurd zijn op dagen dat ’s ochtends vroeg de zon je huis al probeert binnen te dringen? Al is het half 6 en heeft je hongerige baby je net wakker gehuild, zodra je beneden op de bank zit met een kopje koffie, kan je alleen maar glimlachen om dat zonnetje dat zo ondeugend al door de gordijnen naar binnen wil piepen. Glimlachen omdat je op blote voeten bent en het niet koud hebt. Glimlachen omdat je de vogels buiten al volop hoort genieten van de warme nieuwe dag. Glimlachen omdat je zonder jas naar buiten kan straks, met korte mouwen, je blote velletje aan de open lucht mag blootstellen. Chagrijnig zijn op een zonnige dag kan gewoon niet.

20160508_150412Zon doet ons goed. Door invloed van de zon maakt ons lichaam vitamine D aan, waardoor ons humeur verbetert, en endorfine, wat zorgt voor een gevoel van geluk of euforie. Volgens onderzoek van de Universiteit van Groningen worden we alerter en actiever van zonlicht. Een  lichtgevoelige zenuw in onze ogen activeert het lichaam bij licht. Hoe meer licht, hoe alerter we reageren, en hoe meer dingen we willen doen. Ook schijnt zonnen goed te zijn voor het geheugen. Volgens een Brits onderzoek is het geheugen van mensen die veel in de zon zitten beter dan van mensen die liever de schaduw opzoeken.

Niet gek dus dat je op een zonnige dag veel meer mensen ziet lachen dan op een druilerige herfstdag. Op een zonnige dag smelten je citroenen als sneeuw voor de zon. Ze zijn niet weg, maar ze nemen een andere vorm aan, ze worden minder massief. Zon is gewoon superlimonade! Geniet er maar lekker van.

 

Advertentie

Limonadetuintje

Met een klein meisje met afwisselend en door elkaar waterpokken, vier nieuwe tandjes en buikgriep was de tijd om iets te maken voor deze Maak Iets Maandag wel erg beperkt. Geen geknip en geplak deze keer, de naaimachine is niet van zijn plek geweest en zelfs mijn schilderspullen kwamen er deze keer niet aan te pas. En toch is ie leuk… mijn limonadetuintje.

20160425_084105Ik heb een oude mal voor votiefkaarsen, die al heel lang onbenut op een nieuwe bestemming stond te wachten, gebruikt als basis voor mijn tuintje. Zand erin, zaadjes en weer wat zand, en af en toe wat water. Zo simpel is het. En met wat leuke papiertjes maakte ik een vrolijke vlaggenslinger om het helemaal feestelijk te maken.

In mijn limonadetuintje heb ik uiteraard alleen dingen gezaaid waar ik later dit jaar limonade van kan maken. Anijs. Munt. Lavendel. Kamille. Citroenmelisse. Vooral de anijs en kamille hebben er al zin in.

Ik verklaar hierbij het limonadeseizoen voor geopend!

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Verhaaltje uit de tuin

perenbloesemKennen jullie ze nog, mijn tuinbewoners? Desiree Yona Gold, het appelboompje dat ik twee jaar geleden van mijn geliefde kreeg, en Patricia, het perenboompje dat als huwelijksgeschenk onze tuin betrad. Twee boompjes van liefde in ons piepkleine achtertuintje. Desiree was een beetje een arrogante dame, erg op zichzelf, terwijl Patricia honderduit babbelde met Willy de Wonderkat en haar takken vrolijk en speels in de rondte gooide. Vorig jaar verraste Desiree met haar toch wat ingetogen karakter door ineens te stralen met prachtige bloesems en vervolgens twee, grote, rode appels. Patricia was daar zo van onder de indruk dat ze in haar schulp kroop en de rest van de zomer niet meer praatte noch bloesemde of peren gaf.

Mijn boompjes hebben het voorjaar geroken. En ik denk dat Patricia heeft gedacht, zoiets als vorig jaar ga ik me niet meer laten gebeuren. Ze trekt vroeg ten strijde, en ze gooit zich helemaal in die strijd, met blad, en knoppen en prachtige bloesems. Desiree kijkt het koeltjes aan. Ze schudt de winterslaap zonder haast van zich af. Misschien dat ze later het strijdarena nog betreedt, alhoewel jaloezie niets is voor deze trotse dame. In elk geval staat Patricia op het moment de show te stelen in de verder nog wat kale tuin. Oh, wat zou het leuk zijn als ik dit jaar peren uit eigen tuin kan plukken met mijn kleine meisje!

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Hoera lente!

20160317_153621Lente

De lente is een onverschillig
niet te stoppen raderwerk.
Deze lente sneeuwde het
tussen roze bloesems door.

Dit had weinig om het lijf
totdat ik jou zag lopen
met een hoofd vol harde keien
en de nachtvorst in je blik.

Ik ben maar gauw
een winterjas gaan kopen.

Ingmar Heytze (Uit: Alle goeds)

Woorden van sneeuw

20160211_140253Ik had voor vandaag een lentebericht voor jullie. Want tot zaterdag leek het voorjaar hard in aantocht. Ik had narcissen, bloesemende bomen en krokussen voor jullie op de foto verzameld, maar ja, toen kwam zondag. En zondag bracht sneeuw. En nu liggen die blijde hoopvolle bloemetjes onder een koude ijsdeken. Ik viel er spontaan van stil. Daarom het woord aan de dichter:

Vandaag is de wereld in winter gekleed

Vandaag is de wereld in winter gekleed
een vogel vliegt verdrietig door het sneeuwen
en buiten wacht de kou

ik ben vergeten om de herfst te huilen
ik heb niet gejuicht in de lente
mijn plezier om de zomer niet uitgebuit

misschien is de aarde wel omgerold
is de poolgrens verlegd
toen ik sliep

alles wat waar is is anders geworden

wie ben ik nog?

Mischa de Vreede
Uit: Met huid en hand

 

Broodkruimeltjes volgen

Vanaf morgen gaan we de zon weer zien, voorspellen de meteorologen van Weeronline. Allemaal naar buiten dus, het zouden wel eens de laatste mooie dagen van het jaar kunnen zijn. Ter inspiratie heb ik een leuk verhaal voor jullie van gastblogger Gerda Kluitenberg.

Broodkruimeltjes
Ik ging een rondje Wekeromse Zand lopen. De rode paaltjes beloven een wandeling van 7,5 km. Nou, dat moet kunnen. Mooie afstand. In de verte zag ik een prehistorische boerderij staan; een ijzertijdboerderij. Na wat foto’s snel op weg, de rustige paden in. Door bos, over stuifzandduinen, langs heide. In de verte zag ik wat zwart-wits; heidekoeien! Ik had gelezen dat die in het gebied voorkomen. Je moet wel weten dat het heidekoeien zijn, want ze lijken sprekend op onze reguliere melkkoe… Of wacht, hebben onze koeien ook hoorntjes? En zijn deze nou iets kleiner? Zoek de verschillen. En hoezo wild? Ze lagen gewoon achter de omheining. ‘Wilde koeien’…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ik ging weer verder op pad. Over een wildrooster heen en zie daar, toch nog heidekoeien in het wild! Ik was gelijk wild enthousiast! Wat fotootjes verder volgde ik de rode paaltjes naar rechts. Bleek daar ineens een heidekoe op het pad te staan. Toch iets minder gezellig. Gelukkig was de koe net zo verbaasd mij te zien als andersom en als goede vrienden zijn we elkaar gepasseerd.

Waarna het pad verderging langs mooie weilanden met parasoldennen, wel afgezet met schrikdraad. Je moet in Nederland natuurlijk niet ècht in de natuur willen komen… Ineens hoorde ik wat tikken. Ik dacht eerst dat het dat schrikdraad was, maar het klonk toch echt anders. Tik… tik…. tik. Wat bijzonder, wat zou dat nou weer zijn? Totdat ik besefte dat het ongewenst hemelwater was dat z’n weg naar beneden zocht. Geen regenkleding bij me, het zou toch droog blijven? Snel verder maar weer. De tik bleef aanhouden, maar gelukkig bleef het bij dat langzame tik… tik… tik…

Ik liep het natuurgebied weer uit over een rooster en volgde een rood paaltje naar rechts. Oh kijk, een mooi uitzicht op een zandverstuiving. Hé wacht, had ik dit niet al eerder gezien? De camera erbij, foto’s terugzoeken. Ja hoor, precies hier had ik twee foto’s gemaakt. Kon niet missen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Dan maar teruglopen, de andere kant op. Was ik nu te ver, dit kwam me toch niet bekend voor… Ik zou toch niet op het allerlaatst nog verdwalen. Gedachtes aan overnachten in het bos kwamen bij me op… Ach kom, ik moest toch dicht bij die boerderij zijn. Kijk, daar waren die gele paaltjes die de prehistorische akkerveldjes markeerden al en dat prachtige elfenbankje. Wacht, was ik nou eerst langs dat elfenbankje of eerst langs die zwam gekomen? Gelukkig maak ik altijd veel foto’s… Na een half uur dwalen kwam ik dankzij redeneren, herkenningstekens in het landschap en de eerder gemaakte foto’s opgelucht weer uit bij de ijzertijdboerderij. Als broodkruimeltjes volgen uit het bos totdat je weer thuis bent.

Koningin van de tuin

Ik weet nog dat ik een jaar geleden een beetje gekscherend Desiree aankleedde met papieren appeltjes om haar daarmee aan te moedigen tot het krijgen van appels. Ik sprak haar liefdevol toe, probeerde met poëzie haar zelfvertrouwen te versterken en gaf haar een vogelvriendje in de hoop dat ze daar gelukkig van werd. Niets mocht baten. Desiree kreeg geen appels.

Deze zomer was ik even met andere dingen bezig. Ik was zwanger, kreeg een kind en nu zijn mijn dagen gevuld met zorgen voor dat kind. De tuin moet het even zonder mij redden. Geen vrolijk gekleurde papieren appeltjes aan Desiree’s takken, geen poëtische voordrachten en haar vogelvriendje is na een windvlaag op de grond beland tussen de takken van de braamstruik. Een eenzame zomer dus voor Desiree. Ze zou zich met recht een beetje verwaarloosd mogen voelen. Ik zou er alle begrip voor kunnen opbrengen als ze uit protest haar takken slap zou laten hangen, haar bladertooi van zich af zou schudden. Ja, ik voel me best een beetje schuldig naar deze oudgediende in de tuin.DSCN5807

Maar lijdt zij wel echt onder mijn gebrek aan aandacht? Vindt zij dat gebrek aan aandacht niet stiekem eigenlijk wel prettig. Het lijkt er wel op. Desiree is deze zomer namelijk de trotse bezitter van appels. Twee welteverstaan. Twee mooie, rood gekleurde appeltjes zijn er aan haar takken, die ze krachtig de lucht in steekt, verschenen. Mijn lieve tweejarige appelboompje met twee appels. Haar strenge, ietwat chagrijnige blik is verdwenen, in plaats daarvan bloost ze tevreden en straalt zelfvertrouwen uit. Desiree is deze zomer de koningin van de tuin!

Ondertussen in de tuin

DSCN5642Patricia, het perenboompje dat vorige zomer het hoogste woord had in de tuin, blinkt dit jaar uit in zwijgen. Ze groeit wel en ziet er gezond uit, maar ze lijkt maar weinig plezier te beleven aan haar perenboom-zijn. Ik weet niet hoe dat bij bomen werkt, maar misschien maakt ze een bomenpuberteit door. Of een identiteitscrisis omdat ze geen peren draagt. Er kan geen lachje af, geen goedemorgen of welterusten. Ze hult zich in zwijgen.
Desiree, mijn arrogante appelboom, was nooit van veel woorden. Zij heeft van statig staan een kunst gemaakt, fier rechtop als een danser en maakt sierlijke buigingen nu er heuse appels aan haar takken beginnen te prijken. Er is permanent een vogeltje in haar neergestreken. Met haar rood-groene appeltjes steekt Desiree iedereen in de tuin naar de kroon alsof ze zeggen wil: dit is mijn bestemming, ik doe waarvoor ik gemaakt ben. In stilte is zij aan het zijn.
Meneer Braam is de meest agressieve aanwezigheid in de tuin. Niet lullen maar vullen, is zijn credo. Hij slingert zijn prikkende takken woest alle kanten op en houdt geen enkele rekening met wat voor territorium dan ook. Waar ruimte is vult hij die. Dan zijn mevrouw Aalbes en mevrouw Framboos veel bescheidener. Zij breiden hun territorium ook wel uit, maar zonder te prikken en andere struiken in het nauw te drijven. Je hoort ze nog niet vragen aan hun plantenbuur of ze er misschien bezwaar tegen hebben als ze hun takken een stukje verder naar links en naar rechts afbuigen. Zeer goede omgangsvormen.
Tussen de druiventakken houdt een koolmeesje alles nauwlettend in de gaten. Met een verse worm in zijn bek gaat hij naar zijn jongen, wat een schattig gekwetter teweegbrengt. Willy, de wonderkat, heeft het opgegeven met al die tuinbewoners. Het wordt hem te druk in de tuin, zijn tuin nota bene. Hij ligt in de schaduw van de kliko, zegt af en toe miauw op een klaaglijke toon, rolt zich eens door het zand en doet dan zijn ogen weer dicht.
Er zou een heleboel gedaan kunnen worden in de tuin, maar deze zomer moet mijn tuin zichzelf maar redden. Ik beperk me tot oogsten en water geven. Het verpotten en verplaatsen van planten, luis- en slakvrij maken en uitdunnen, gebeurt dit jaar gewoon een keertje niet. Ik zit in een luie tuinstoel de tuin zomaar wat gade te slaan en vraag me af of planten ook denken. En zo ja, wat.

groen – groener – groenst

Hoe is het toch mogelijk, elk jaar weer lijk ik het precieze moment dat er in de natuur een explosie van groen plaatsvindt, te missen. Drie weken geleden wees ik mijn man nog op de knoppen aan de bomen in het park. Toen stond alles ineens prachtig te bloesemen. En nu, groen, overal. Terwijl ik toch elke dag van achter mijn computer door het raam naar buiten kijk en zicht heb op de bomen. Alsof er pas vandaag ruimte is om het te zien, hoe groen alles is.

Een rondje groen voor jullie dan vandaag.

DSCN5584     DSCN5595   DSCN5585   DSCN5587

Tuintaferelen

Kennen jullie ze nog van vorige zomer, mijn gezellige tuinbewoners? Desiree Yona Gold, mijn ietwat arrogante appelboompje, Patricia, mijn openhartige maar stiekem ook een beetje verlegen perenboompje, en natuurlijk Willy, onze wonderkat die tuin, huis, kasten, aanrecht, bank, bed en bad bewoont.

Hun relatie is afgelopen winter wat bekoeld. Willy liet zich niet zoveel buiten zien en Patricia en Desiree, toch al niet de beste vrienden, keerden zich in zichzelf om de kou te trotseren. Bij de eerste zonnestralen herinnerde Willy zich zijn vriendinnetje Patricia van vorige zomer weer. Enthousiast liep hij om haar heen te miauwen, praatte haar bij over zijn belevenissen van het afgelopen half jaar – waarschijnlijk beklaagde hij zich over luidruchtige klusjesmannen die een hoop herrie maakten in zijn huis en over zijn baasje dat ineens een enorme bal in de buik heeft waar hij altijd op ligt, zijn buik -.  Patricia schudde de winter van zich af, blij met Willy’s aandacht en weer wat levendigheid in de tuin.

Desiree de stille, die vorig jaar de belofte van appels en geluk met zich meebracht maar die belofte niet nakwam, heeft dat helemaal goedgemaakt door ongelofelijk mooi te bloesemen. Alsof ze mij en iedereen eigenlijk er even op wil wijzen dat zij wel de eerste tuinbewoonster was en als zodanig recht heeft op een voorkeursbehandeling. Hoe die voorkeursbehandeling eruit zou moeten zien, vertelde ze er niet bij. Maar ik vermoed dat het te maken heeft met misschien iets lekkerder en meer water dan al die andere tuinbewoners die er inmiddels bij gekomen zijn en altijd als eerste. Dat is te doen. Dat gun ik haar, mijn arrogant-bloesemende schoonheid.DSCN5576

De overige bewoners hebben trouwens niet de eer van een naam gekregen. De vijg heet gewoon vijg en de braam is braam. De bessenstruiken hebben bij gebrek aan specifiekere informatie de nummers 1 en 2 gekregen. Ze zijn ook geweldig hoor, deze struiken, maar ik hoor ze weinig babbelen en nou eenmaal niet iedereen in de tuin kan een hoofdrol vervullen. Die eer blijft dus voorbehouden aan Desiree, Patricia en Willy. Ze zijn nu nog een beetje aan het aftasten hoe de verhoudingen ook alweer liggen, maar als ze straks weer het hoogste woord voeren, zal ik er zijn om er stiekem naar te luisteren. Ik houd jullie op de hoogte.