Categorie archief: persoonlijk

een gegeven maand niet in de bek kijken

vrouw met hartMijn maand geven zit er bijna op. Ik ben blij als het voorbij is. Op deze manier, als het moet, is de lol er voor mij snel vanaf. Gisteren verscheen er een mailtje in mijn inbox met het volgende citaat van Swami Atmanand: ‘I have given, I have to receive’ is the way to sorrow. ‘I have received, I have to give’ is the way to happiness. We need to mature from the joy of getting to the joy of giving. Mooi toch weer, van die schijnbaar toevallige uitspraken die zo op het juiste moment bij je terechtkomen. Voor mij is de blijdschap van het geven gekoppeld aan spontaniteit, weet ik nu. Geven vanuit je hart en niet omdat je jezelf hebt opgelegd een maand lang te geven.

Wat heeft de afgelopen maand mij geleerd? Dat ik al veel geef. Maar dat het ook altijd meer kan. Ik kan bijvoorbeeld meer complimenten geven. Maar ook dat je soms gewoon nooit genoeg kan geven. Mijn donaties aan Nepal bijvoorbeeld, welk verschil maken mijn kleine beetjes nou helemaal? Wat natuurlijk geen reden is om dan maar niet te geven. Maar frustrerend is het wel. Ik dacht, misschien moeten we een grootscheepse kaartenactie opzetten, allemaal kaartjes sturen naar Nepal om de mensen daar te laten weten dat we aan ze denken en met ze meeleven, maar wie zit daar nou op te wachten als je geen dak boven je hoofd meer hebt en dringend verlegen zit om water en eten? Dus maar weer wat geld die kant op, in de wetenschap dat ik mijn eigen geweten aan het sussen ben. En dat ondertussen overal ter wereld mensen hulp nodig hebben.

Dat is denk ik het belangrijkste dat deze maand mij gegeven heeft; dat het me er weer even heel erg van bewust heeft gemaakt hoe bevoorrecht ik ben dat ik kan geven, dat ik iets te geven heb. Als je dat geluk hebt, -een huis vol spullen, een hart vol liefde- kan en mag je toch eigenlijk ook niet anders dan dat delen. Dat is limonade!

Advertentie

Kasberichten

Bij de eerste schijn van een piepklein vleugje lente beginnen mijn wanna-be-groene vingers te jeuken. Zaadjes van groenten en kruiden liggen nog in overvloed in een keukenlaatje, en daar komen nog eens een heleboel AH moestuintjes bij van mijn ouders. Genoeg reden om mijn eigen kasseizoen voor geopend te verklaren. Niets zo limonade als je eigen groenten verbouwen immers.

DSCN5541 DSCN5542En zo ziet die kas er een week later uit. De kropsla en de veldsla hebben er zin in, de wortels gaan zo hard, die kunnen eigenlijk wel naar buiten. De andijvie is beschimmeld en de aubergine en de paprika doen nog helemaal niks. Mijn vleesetende plant is verzopen. De tijm en de broccoli komen goed op en de spinazie voorzichtig ook. Het lijkt wel een wedstrijdje. In de tuin heb ik de bloempotten tevoorschijn gehaald, alles staat klaar om weer een nieuwe moestuin te verwelkomen. Dus kom maar hoor, zonnetje, wij zijn er klaar voor.

Limonade in droeve tijden

Op momenten dat je verdrietig bent, is het moeilijk om de positieve dingen te zien. Limonade maken is eigenlijk een soort training om dat toch te doen. Om jezelf te dwingen als je treurig binnen zit, naar buiten te kijken, naar de lucht, de wolken voorbij te zien drijven, naar een boom die voor je raam staat. Of zelfs naar buiten te gaan, de frisse lucht in te ademen, je te bukken om een krokus van dichtbij te bekijken, of een eenzaam sneeuwklokje dat nog dapper standhoudt in de lentewind. Je staat jezelf toe verdrietig te zijn, maar ziet ook de voorbij vliegende vogel met een takje in zijn bek om een nestje te bouwen. Dat is limonade.

Op momenten dat je midden in het verdriet bent, zoals vorige week na afloop van een crematie, kan er toch zomaar ineens een beetje limonade voor je voeten vallen. Druppelen. Die limonade kwam in de vorm van een cadeautje en zag er zo uit:DSCN5539

Treurend om de dood van de een kreeg ik even een injectie limonade die me dwong me te richten op het nieuwe leven in mij. Alsof er vanuit mijn baarmoeder een telegram kwam. Hallo, er is ook reden tot vreugde, riep het. En terecht. Zo bracht onze nog ongeboren limonadebaby een beetje troost terwijl we afscheid namen van haar opa, die zij nooit kennen zal.

dag lieve Hans

DSCN5532Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

gedicht van Mary Elizabeth Fry uit 1932

De cyclus van het leven

Ik ben heel blij om jullie vandaag deze mooie gastblog van Arjeh Kalmann te mogen presenteren:

foto Don

Het is een bizarre cyclus, de cyclus van het leven.

Vorige week werd een nicht van mij zeventig jaar. Ik gaf haar een foto waar ze zelf op staat als baby’tje van nul jaar. De foto is gemaakt in 1945. Ze zit op schoot van haar trotse oma, en om haar heen staan haar moeder en haar overgrootmoeder. Vier generaties.

Die baby is nu dus zeventig, en heeft zes kleinkinderen van wie er enkele over een paar jaar misschien ook kinderen zullen hebben. Dan kan mijn nicht weer figureren op een foto van vier generaties, en dan is zij de oudste. Zoals ooit haar overgrootmoeder.

Zo schuiven de generaties op. Van de onderste sport van de ladder naar de bovenste. Voor je het weet maak je deel uit van de oudste generatie.

Het is een bizarre cyclus, maar het is ook mooi. Oud maakt plaats voor nieuw.

En iedereen laat op de een of andere manier een voetstap achter. Een boek. Een gedicht. Een gemetselde muur. Een fotoalbum. Een mooie herinnering. Een warme arm.

Wrange lente

krokussenMijn eerste krokus zag ik al weken geleden, de vogels zijn allang druk met hun nestjes in de weer en de eerste lammetjes heb ik ook al in de wei zien lopen. Toch is het officieel volgens mij nog geen lente. Althans, dat heb ik even opgezocht en het is maar net wanneer je die lente wilt laten beginnen. Astronomisch gezien begint de lente als de dag en de nacht even lang zijn; de zon staat dan precies boven de evenaar. Dat is rond 20 maart. Dit jaar is dat om precies te zijn op 20 maart om 23.45 uur. Maar er bestaat ook nog zoiets als de meteorologische lente. En die is al op 1 maart begonnen. De astronomische indeling van seizoenen schijnt gebaseerd te zijn op de positie van de aarde ten opzichte van de zon, terwijl de meteorologische indeling ervan uitgaat dat ieder seizoen drie complete kalendermaanden telt. Meteorologisch is het dus al vijf dagen lente, astronomisch dus nog niet. Snap jij er nog iets van?

Wat maakt het ook uit. De natuur is wakker. En zal nu steeds wakkerder worden. En dus moeten wij ook steeds wakkerder worden. De lente wordt natuurlijk geassocieerd met vruchtbaarheid en nieuw leven. Die letterlijke associatie heb ik jarenlang moeilijk gevonden, terwijl ik de symbolische ervoer als een tijd van hoop en belofte. Je kunt van alles zaaien, de toekomst ligt een beetje open. Maar nu, met een buik vol nieuw leven, een letterlijke lente in mij, is er om mij heen veel leven dat afloopt. Dat maakt deze lente nogal wrang. Het maakt mijn buik zelfs op een bepaalde manier wrang. Een wrange buik in een wrange lente. En tegelijk de wrede troost van dat wrange: dat de natuur altijd verdergaat, volgens haar seizoenen, wie of wat er waar ook stopt. Maar dat het in de lente volop winter kan zijn in een mensenleven. Voor jullie die overvallen zijn door een koude dreigende winter, veel sterkte en warmte. Voor de rest, geniet van de lente.

Verbouwingsellende

2015-02-23 12.54.22We blijven heel kalm. Maar dan ook alleen omdat jij in mij zit, dat moge duidelijk zijn. Op zich is er best reden om te gaan gillen. Maar ik blijf heel rustig, omdat jij in mij zit. Dat de modder nu al door het hele huis zit, had ik waarschijnlijk moeten incalculeren. Maar sinds ik zwanger ben, is iets incalculeren -wat dan ook- niet mijn sterkste kant meer. Het enige wat ik zo ongeveer nog incalculeer is een pijnlijke bevalling over een maand of vier. Net stroomde het water krachtig ergens uit waar het niet uit had moeten stromen. De verbaasde blik op het gezicht van onze klusjesman gaf mij niet direct het idee dat hij alles onder controle had. Maar je moeder blijft heel kalm. Want ik heb jou in me en je slaapt. Ik wil je niet wakker maken met mijn onrust.

Van het harde boren in huis dat uitsluitend voor jou is, word je niet wakker. Het monotone geluid van een bakstenen muur die wordt afgebroken. Mannen die met zware veiligheidsschoenen door het huis heen stampen. Voor jou alleen. Zodat we je straks in een warme badkamer in badje kunnen doen, en later, als je wat groter bent in het grote bad, waar je met badeendjes zal spelen en we je uit badboekjes zullen voorlezen. Voorlopig liggen er vooral natte plassen water op de grond en houdt het irritante boren en drillen maar niet op. Er staan geen muren meer om de wc, dus je moeder plast boven op een emmer of zoekt een koffietent op om naar de wc te gaan. De verwarming is afgesloten, de buitendeuren staan open, het is ijskoud, en er is geen water meer. ‘s Nachts naar de wc kan wel, maar met zaklamp en een emmer water om door te spoelen. Een emmer water die ik zelf niet kan tillen, omdat ik nogal wat extra gewicht met me mee sjouw op het moment. Maar ik blijf heel kalm. Er wordt niet gegild. Jij slaapt, ik maak je niet wakker.

Ben ik een limonade narcist?

boeddhaIn Psychologie Magazine las ik een artikel van Roos Vonk over spiritueel narcisme. Het ging over zogenaamd spiritueel verlichte mensen die zichzelf daardoor beter vinden dan anderen – spirituelen die in de valkuil van het ego vallen dus. Spiritueel narcisme kan je omschrijven als het idee dat je door je spirituele wijsheid een bijzonder persoon bent, beter dan anderen. Terwijl als je echt spiritueel verlicht zou zijn, je je helemaal niet druk zou maken over of je bijzonder bent of niet en al helemaal niet of anderen wel zien hoe bijzonder je bent.

Het zette me aan het denken over mijn limonade maken. Bestaat er ook zoiets als limonade narcisme, vroeg ik me af. Of specifieker nog: ben ik een limonade narcist? Deze gedachte heeft me twee nachten wakker gehouden. Uiteindelijk denk ik te durven zeggen dat ik de vraag negatief kan beantwoorden. Mijn limonade maken heeft niets te maken met jullie, maar uitsluitend met mezelf. Dat deze blog bestaat is niet om jullie te laten zien hoe goed ik limonade kan maken, maar om mezelf aan te moedigen om limonade te blijven maken. Daarmee ben ik volgens mij geen limonade narcist. Ik klop mijzelf niet op de borst na een geslaagde poging tot limonade maken.

Maar Roos Vonk verwijst ook naar Chögyam Trungpa, die het heeft over spiritueel materialisme. Daarmee bedoelt hij dat je je door spirituele verlichting beter gaat voelen, dat het dus gericht is op je eigen welzijn. Ik vrees dat ik mezelf volgens deze visie moet ontmaskeren als limonade materialist. Zeker is mijn limonade maken erop gericht om me beter te voelen. Maar daarmee hoop ik ook dat door te geven aan de mensen om me heen, zodat die zich ook beter voelen en het ook weer doorgeven enzovoort enzovoort. Volgens Roos Vonk draait spirituele verlichting niet om iets willen of iets nastreven, maar om gewoon zijn bij wat er is, zonder daar iets aan te willen veranderen. Daar staat mijn limonade ver vanaf, mijn limonade wil wel veranderen. Ik denk niet dat er iets als limonade verlichting bestaat. Wat jij?

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Tijd voor lente

ooeivaars in nest

Het begint mij allemaal wat te lang te duren, dat winterse gedoe. Dat ik binnen nu en een week mijn winterjas uitgroei heeft daar slechts zijdelings iets mee te maken, ik verlang gewoon naar de lente. Ik verlang ernaar de eerste narcissen en krokussen te zien opkomen, de bomen te zien bloesemen. Ik verlang naar kwetterende vogeltjes, eerste schuchtere zonnestralen. Ik verlang ernaar mijn eigen plantjes te zaaien, niet in de vensterbank maar in de tuin. Ik verlang naar groen in plaats van grauw.

Gisteren in de trein van Deventer naar Amersfoort werd ik overvallen door een geluksmomentje. In de verte in een weiland zag ik een eerste ooievaarspaar in een nest. Niet duidelijk, want echt wel ver weg, maar duidelijk genoeg. En zonder te spreken wisten ze helder en scherp aan me over te brengen dat de lente er nu echt wel snel aan komt. In een vreemd ooievaarstaaltje lieten ze me weten dat er geen Elfstedentocht meer komt dit jaar, geen nieuwe sneeuwstormen, het is voorbij. We mogen ons uit onze warme winterholen bevrijden, onze stramme ledematen uitrekken na onze winterslaap, de lente komt eraan. De wind blies die boodschap van de ooievaars in het weiland zachtjes tegen het treinraam waardoor ik naar buiten keek.

Mezelf vinden in een lippenbalsem?

Het zijn niet alleen mijn engelen die moeten verhuizen, behalve de wc moet ook de hele schuur leeg. Mijn voorraad aan spullen is al gehalveerd toen ik een jaar geleden naar Deventer verhuisde. Tientallen ladingen tassen en dozen gingen naar de kringloopwinkel en De Slegte. Elke keer denk ik dat de grens bereikt is van wat er nog weg kan en elke keer blijkt die grens te verschuiven. Een jaar geleden was ik niet klaar om afscheid te nemen van mijn engelen, nu blijkbaar wel.
In de schuur staan zo’n tien dozen en vijftien plastic tassen, die ik moet zien terug te brengen tot twee kratjes. Het zijn vooral knutselspullen die het nu moeten bekopen; spullen om te mozaïeken, kaarsen maken, maar ook Ganesha’s die altijd een prominente plek hebben gehad op mijn altaar, dat –je raadt het nooit- er ook al niet meer is. 914Mijn mozaïekspullen gaan naar een verzorgingshuis hier in de buurt gegaan, die goede bestemming maakt het afscheid nemen minder moeilijk. Voor mijn kaarsenmaakspullen heb ik ook al iemand in gedachten. Maar terwijl ik zo mijn spullen aan het verdelen ben, overvalt me de vraag of ik nu niet bezig ben een stukje teveel van mezelf weg te doen. Zit er niet een stukje mij in juist die knutselspullen, in mijn engelen, in mijn Ganesha’s? Blijf ik wel wie ik ben, ook zonder die spullen? Of zit ik straks, weliswaar lekker poedelend in bad, in een identiteitscrisis?
Uit een van de dozen kwam een voorraad zelfgemaakte kettingen en oorbellen tevoorschijn, uit een andere zelfgemaakte lippenbalsems. In kleine jampotjes met zelfgemaakte etiketten, waarop staat: ambachtelijk geproduceerd in de keukens van K. – ©K.A.L.M producties. Hilarisch toch? De balsems dragen prachtige namen als: very berry, nothing but the lips en lemon submarine. Natuurlijk weet ik dat de kans niet heel groot is dat ik me de komende tijd door tien potjes lippenbalsem heen smeer. Maar toch… zoveel plek nemen die potjes nou ook weer niet in in zo’n krat. Nog even niet ter adoptie dus, maar ik heb wel het recept van deze zelfgemaakte lippenbalsems voor jullie. Ik garandeer je: ze zijn zeer limonade voor je lippen in deze koude winterdagen.

Lippenbalsem   DSCN5497

15 g olijfolie
6 g bijenwas
2 g honing
Etherische olie (mandarijn, grapefruit  en citroen zijn erg fijn)

Olie en bijenwas au bain-marie verwarmen en langzaam laten smelten. Als het vloeibaar is een paar druppels etherische olie en honing toevoegen, goed roeren en dan snel in je potjes schenken. Goed laten afkoelen en dan heb je een hele fijne, zelfgemaakte verzorging voor je lippen.  Succes!

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.